In mijn praktijk hoor ik het steeds vaker: mensen missen aanraking in hun therapie en voelen vaak dat louter oefentherapie hen geen oplossing biedt. De opmars van ‘hands-off’ behandelmethodes – waarin oefeningen en technologische interventies de boventoon voeren – botst op steeds meer weerstand. Begrijp me niet verkeerd, oefentherapie en moderne technieken hebben hun plaats. Ze bieden zeker voordelen, maar het idee dat musculaire problemen enkel door oefenen of technologische hulpmiddelen opgelost kunnen worden, is een eenzijdige benadering die voorbijgaat aan de essentie van het menselijk lichaam én de menselijke ervaring. 𝘖𝘦𝘧𝘦𝘯𝘵𝘩𝘦𝘳𝘢𝘱𝘪𝘦 𝘦𝘯 𝘵𝘦𝘤𝘩𝘯𝘰𝘭𝘰𝘨𝘪𝘴𝘤𝘩𝘦 𝘩𝘶𝘭𝘱𝘮𝘪𝘥𝘥𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘪𝘭𝘪𝘨𝘦 𝘨𝘳𝘢𝘢𝘭 𝘰𝘮 𝘮𝘶𝘴𝘤𝘶𝘭𝘢𝘪𝘳𝘦 𝘴𝘱𝘢𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘳𝘦𝘥𝘶𝘤𝘦𝘳𝘦𝘯.
Laten we eerlijk zijn: de spieren van een mens zijn geen abstracte machines die alleen maar geprogrammeerd hoeven te worden. Het zijn complexe structuren die reageren op mechanische, neurologische en emotionele prikkels. Hoe waardevol oefentherapie ook mag zijn, het losmaken van spieren door manuele interventies is en blijft een pijler van effectieve behandeling. Aanraking geeft meer dan mechanische input: het biedt comfort, activeert het parasympathische zenuwstelsel en kan zelfs een cruciale rol spelen in het verminderen van chronische pijn en stress.
De afstandelijke technologische behandelingen: laser, warmte, koude, ultrasoon, … en het idee dat we alles kunnen oplossen met apparaten, schept een gevaarlijke illusie. Het keert de rug naar de kern van wat therapie zou moeten zijn: mensgericht en holistisch. Aanraking verbindt. Het geeft veiligheid. En bovenal, het versterkt het idee dat we geen ‘entiteiten’ behandelen die toevallig spieren hebben, maar mensen die toevallig klachten hebben.
De uitdaging ligt erin om de balans te vinden. Geen enkele therapeut moet zich gedwongen voelen om te kiezen tussen hands-on en hands-off. Beide benaderingen kunnen hand in hand gaan. Maar laten we één ding niet uit het oog verliezen: de waarde van aanraking is onvervangbaar. Het is geen ouderwetse techniek, geen tijdrovend ritueel, maar een fundamentele behoefte die ons verbindt met de kern van therapie en genezing.
Laten we vooral vanuit respect en samenwerking kijken naar hoe we de behoeften van onze cliënten centraal kunnen blijven stellen.
Wat is jouw ervaring hierin? Hoe zie jij de rol van aanraking in de therapie van vandaag en morgen? Ik ben benieuwd naar jullie gedachten…
